Τρίτη 05 Ιουνίου 2012
Τα τρία μικρομεσαία κόμματα που αναδείχθηκαν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου μεγαλύτερα σε εκλογική δύναμη (ΝΔ,ΣΥΡΙΖΑ,ΠΑΣΟΚ) δημοσιοποίησαν την περασμένη εβδομάδα το..
πρόγραμμά τους. Πιο μετρημένο αυτό του Πασοκ, λιγότερο το της ΝΔ και εκτός ορίων το του ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτηριστική είναι η ρήση του «νεόκοπου» στα ΝΕΑΣαββατοκύριακο: «… ο κ. Βενιζέλος υπόσχεται λίγα σε πολλούς, ο κ. Σαμαράς λίγα σε περισσότερους κι ο κ. Τσίπρας όλα σε όλους». Που δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.
Δυστυχώς και οι εκλογές - το μέγιστο γνώρισμα και ειδοποιός διαφορά της Δημοκρατίας - στο νεοελληνικό τουλάχιστον κράτος κατάντησαν σε μεγάλο βαθμό ζήτημα συναλλαγής!
Υπέκυψαν κι αυτές στο εμπορικό πνεύμα: Εγώ θα σου δώσω την ψήφο μου (ή πολλές ψήφους) εσύ τι θα μου δώσεις. Ή το συνηθέστερο: Ελληνικέ λαέ. Ψηφίστε κι εγώ θα σας δώσω αυτά εκείνα και τα άλλα. Όλα στο πνεύμα το παρέ – δώσε ή του «δούναι και λαβείν» των αρχαίων.
Είναι φυσικό και επιβεβλημένο προπάντων τα κόμματα εξουσίας, να εκπονούν, με μελέτη και ρεαλισμό το κυβερνητικό τους πρόγραμμα, να το παρουσιάζουν στο λαό και εκείνος να επιλέγει το κατά την κρίση του καλύτερο. Απαραίτητη προϋπόθεση, «εκ των ων ουκ άνευ», το πρόγραμμα να στηρίζεται στις παραγωγικούς δυνατότητες της χώρας. Αν δεν συμβαίνει αυτό τότε μπορούμε να μιλούμε για λαϊκισμό, εξαπάτηση του λαού, ακόμα και για παραλογισμό. Όταν τα ταμεία είναι άδεια και συ υπόσχεσαι «λαγούς με πετραχήλια» τότε δικαίως θα χαρακτηριστείς πολιτικός απατεώνας.
Είναι επίσης φυσικό και επιβεβλημένο το όποιο κυβερνητικό πρόγραμμα να προνοεί για τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα και για τους αναξιοπαθούντες. Πάντα όμως στα πλαίσια των οικονομικών δυνατοτήτων της χώρας. Κοντολογίς όταν υπόσχεσαι τα πάντα στους πάντες ψεύδεσαι ασυστόλως. Γιατί κανένα κράτος, όσο πλούσιο και νάναι, δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε όλες τις απαιτήσεις (ή έστω της ανάγκες) όλων των πολιτών, των συντεχνιών , των «ημετέρων», των πολιτικών, των ισχυρών κλπ.
Κι όταν ένα κράτος, όπως το δικό μας, ζει με δανεικά κάθε υπόσχεση πρέπει να δίνεται (από τους πολιτικούς) μετά από πολλή σκέψη και με γνώμονα την κοινωνική δικαιοσύνη και να αντιμετωπίζεται (από τους πολίτες) με επιφυλακή και σκεπτικισμό. Για περιπτώσεις όπως η δική μας ο Αμερικανός τραπεζίτης Bermard Baruch συμβουλεύει: «Ψηφίστε εκείνον που υπόσχεται λιγότερα. Μετά τις εκλογές θα είστε λιγότερο απογοητευμένοι».
M’ απλά λόγια ο Β. Baruch μας λέει: Μην ψηφίζετε με βάση τις υποσχέσεις των πολιτικών. Βρείτε αντικειμενικά κριτήρια και με βάσει αυτά κάντε την επιλογή σας. Αλλιώς θα απογοητευτείτε. Εξετάστε δηλαδή πόσο στέκονται λογικά και με βάση τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας αυτά που σας τάζουν. Μην γίνεστε θύματα των δημαγωγών, των λαοπλάνων, των λαϊκιστών.
Δυστυχώς - κι αυτό αποτελεί μεγάλο πρόβλημα για όλους μας – κατά έναν μυστήριο και δυσεξήγητο λόγο - οι Έλληνες ψηφίζουμε με βάση τις υποσχέσεις. Όσο πιο μεγάλα ψέματα μας λεν τόσο πιο εύκολα τα πιστεύουμε. Και το κάνουμε επανειλημμένα . Χωρίς να μάθουμε από όσα πάθαμε. Ίσως γιατί αναζητούμε πρώτα απ’ όλα την ελπίδα. Χωρίς να εξετάσουμε καν αν στηρίζετε στη λογική. Ζητούμε την ελπίδα έστω κι αν χρειάζεται να αρνηθούμε την κοινή λογική. Μετά τις εκλογές απογοητευόμαστε αλλά είναι πλέον αργά. Γινόμαστε «κοψοχέρηδες» αλλά ποιο το όφελος; Αγανακτούμε, θυμώνουμε και ορκιζόμαστε πως την άλλη φορά δεν θα ψηφίσουμε αυτόν που μας κορόιδεψε. Αλλά την άλλη φορά ή τον ξαναψηφίζουμε (γιατί «μας πέρασε» ή ξεχάσαμε) τον ίδιο ή κάποιον άλλο που μας υπόσχεται κι εκείνος τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα.
Πάρτε για παράδειγμα τις δύο τελευταίες εκλογές. Η σχετική πλειοψηφία του λαού μς (44,5% ψήφισε το 2009 για πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου. Ενώ ήξερε ότι δεν έκανε τίποτα σημαντικό ως υπουργός, από όποιο υπουργεί κι αν «πέρασε». Ενώ ήξερε επίσης ότι δεν διέθετε τις ικανότητες και τις αρετές που απαιτούνται για να κυβερνήσει κανείς μια «δύσκολη χώρα» όπως η Ελλάδα. Κι όμως τον ψήφισε. Γιατί; Διότι τον έλεγαν Παπανδρέου και γιατί υποστήριξε ψευδώς ότι «λεφτά υπάρχουν». Οι πολίτες που τον ψήφισαν δεν τον πολυπίστευαν αλλά ήθελαν να πιστεύουν, να ελπίζουν πως πραγματικά λεφτά υπήρχαν. Ήξεραν ότι δεν υπήρχαν. Αλλά, είπαμε, η ελπίδα…Πριν ένα περίπου μήνα οι ψηφοφόροι τιμώρησαν σκληρά το Πασοκ που τους ξεγέλασε. Και λιγότερο τη ΝΔ, που ενώ καταδίκασε την προσφυγή στο ΔΝΤ και καταψήφισε το πρώτο μνημόνιο, ψήφισε το δεύτερο. Κι ο λαός υπερψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Καμμένο, και τη «Χρυσή Αυγή». Γιατί; Μα τους υποσχέθηκαν ότι θα καταργήσουν τα μνημόνια. Χωρίς βέβαια να σκεφθούν τις πιθανές συνέπειες ενδεχόμενης τήρησης της υπόσχεσής τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου