Ο θίασος των «λίγων»

Δευτέρα 14 Μαίου 2012 Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξος. Εχοντας, όμως, διαβάσει αρκετή Ιστορία μού φαίνεται πως βρισκόμαστε πιο κοντά σε μια περιπέτεια ή καταστροφή παρά... σε μια στιγμή αναγέννησης και ανασύνταξης. Οι εκλογές έδειξαν ότι μια σημαντική πλειοψηφία της κοινής γνώμης έχει πλέον απελπιστεί. Βιώνει την προσωπική ή οικογενειακή της χρεοκοπία και δεν βλέπει κανένα φως από τα αστικά κόμματα. Οταν πιστεύεις, αληθώς ή ψευδώς, ότι δεν έχεις τίποτα να χάσεις, δοκιμάζεις -μέσα στην απελπισία σου- τα πάντα. Ειδικώς όταν τα αστικά κόμματα αποδεικνύονται «λίγα», ανίκανα να ανανεωθούν και εντέλει να «δέσουν τα κορδόνια τους». Εχει χρόνια ο τόπος να βιώσει τέτοια έλλειψη πολιτικού προσωπικού. Ακόμη και μετά τον πόλεμο και πριν από την εμφάνιση του Κ. Καραμανλή υπήρχαν μεμονωμένες προσωπικότητες στο Κέντρο και τη Δεξιά που απλώς δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Τώρα, δυστυχώς, μετριούνται στα δάχτυλα δύο χεριών... Επιλέγοντας τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούμε να διαπραγματευθούμε με τους εταίρους μας όπως μας έμαθε το παλαιό ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά τα τελευταία 30 χρόνια. Αυτό ήταν εφικτό, βεβαίως, όταν η διαπραγμάτευση γινόταν με εγχώριους πολιτικούς που έτρεμαν το πολιτικό κόστος και -το κυριότερο- όταν υπήρχαν λεφτά από την Ε.Ε. και δανεικά. Τώρα θέλουμε να δοκιμάσουμε μια διεθνοποιημένη εκδοχή της κατάληψης, του κλεισίματος των δρόμων και του «δεν πληρώνω». Απειλούμε ότι δεν θα πληρώσουμε τα χρέη μας και κάνουμε ένα σόου διαμαρτυρίας, ελπίζοντας πως οι εταίροι θα φοβηθούν και θα μας δίνουν λεφτά άνευ όρων. Μπορεί να πιάσει αυτή η συνταγή; Η διεθνής κοινότητα, από το Βερολίνο έως το ΔΝΤ, δεν έχει μάθει να λειτουργεί έτσι. Κάνει συμφωνίες, περιμένει την τήρηση των όρων τους και δέχεται την αρχή της αναδιαπραγμάτευσης αλλά όχι σε θεμελιώδη ζητήματα. Υπάρχουν περιθώρια μιας λογικής επαναδιαπραγμάτευσης στη διάρκεια του δημοσιονομικού προγράμματος και σε άλλα στοιχεία του. Η έμφαση, όμως, όλων είναι στις λεγόμενες δομικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, από το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων έως την αναδιοργάνωση των εφοριών, της δικαιοσύνης και του κράτους. Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Ο κ. Τσίπρας και το ρεύμα που εκπροσωπεί θα σταθούν απέναντι σε αυτές τις αλλαγές σε όλους τους τομείς. Είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση θα μπορούν να μπλοκάρουν αλλαγές, μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις στις οποίες οι έξω δίνουν μεγαλύτερη σημασία απ’ ό,τι στις μειώσεις μισθών ή συντάξεων. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι εδώ που βρισκόμαστε μια τέτοια αντιπαράθεση έπειτα από ένα ακόμη ασαφές εκλογικό αποτέλεσμα θα τροφοδοτούσε μια εμφύλια σύρραξη με πολύ σκληρούς όρους. Είναι άλλωστε τέτοια η ευκολία εκστόμισης απειλών, ύβρεων, πολεμικών ιαχών που δεν θα χρειασθεί μεγάλη προσπάθεια για κάτι τέτοιο. Το άλλο σενάριο είναι να έλθει η στιγμή της αλήθειας όσο η χώρα θα βρίσκεται στα χέρια του κ. Τσίπρα και των συμμάχων του. Αν δεν σχηματισθεί κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας, η πιο πιθανή περίπτωση είναι να αναδειχθεί πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ με δυνατότητες σχηματισμού συμμαχικής κυβέρνησης με τον κ. Κουβέλη (αν επιβιώσει) ή τον κ. Καμμένο. Ο κ. Τσίπρας θα διαπραγματευθεί με την τρόικα περί τα μέσα ή τέλη Ιουλίου. Τότε θα αποδειχθεί αν είχε δίκιο, αν δηλαδή μπορεί να εξασφαλίσει χρηματοδότηση με ελάχιστους και χαλαρούς όρους ή αν θα αναγκασθεί να συρθεί σε μια διακοσμητική αλλαγή του Μνημονίου υπό την απειλή της αδυναμίας πληρωμών μισθών και συντάξεων αλλά και της πλήρους κατάρρευσης της πραγματικής οικονομίας. Το αν θα παραμείνουμε στο ευρώ, πάλι, δεν θα εξαρτάται ασφαλώς τότε μόνο από τον κ. Τσίπρα... Tου Αλεξη Παπαχελα  - ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ