Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012
Σε λιγότερο από δύο μήνες ο λαός θα κληθεί – επιτέλους! – να μιλήσει. Κι
ο λόγος του θα έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Γιατί από αυτόν θα εξαρτηθεί το
μέλλον της Ελλάδας...
και των Ελλήνων. Για πολλά χρόνια. Θα μιλήσουν οι
ψηφοφόροι. Εκτός βέβαια από εκείνους – και θα υπάρξουν αρκετοί- που θα
αρνηθούν να προσέλθουν στις κάλπες. Θα απέχουν. Δικαίωμά τους βέβαια
όμως η επιλογή τους αυτή ελέγχεται. Σου δίνουν μετά από 30 μήνες περίπου
το λόγο, κυρίαρχο λόγο, κι εσύ αρνείσαι να μιλήσεις. Αυτό έχει δύο
σημαντικές συνέπειες. Πρώτον αρνούμενος να ασκήσεις ένα βασικό
δημοκρατικό σου καθήκον (τιμωρείται, θεωρητικά τουλάχιστον, ποινικά)
αρνείσαι να αποφασίσεις εσύ για το πολιτικό μέλλον και αφήνεις να το
κάνουν αυτό όσοι θα πάνε να ψηφίσουν. Δεύτερο, αν υποθέσουμε ότι δεν σε
ικανοποιεί με το πρόγραμμά του και την εν γένει παρουσία του κανένα από
τα κόμματα που παίρνουν μέρος στις εκλογές τότε το σωστότερο είναι να
μιλήσεις και πάλι. Ρίχνοντας στην κάλπη λευκό εκδηλώνεις την αποστροφή
σου σε όλα τα «υπό κρίσιν» κόμματα. Το λευκό βέβαια δεν υπολογίζεται στα
ποσοστά της εκλογικής δύναμης των κομμάτων.Κακώς, κάκιστα. Διότι είναι
άδικο και αντιδημοκρατικό, και πρέπει να διορθωθεί νομικά, ωστόσο
αποτελεί μια βροντερή φωνή διαμαρτυρίας προς το πολιτικό σύστημα. Πολύ
δυνατότερη από αυτή της αποχής. Ιδιαίτερα τώρα, στην κρισιμότατη περίοδο
που διανύει ο τόπος μας.
Θα μιλήσει ο λαός. Η μεγάλη πλειοψηφία
του έστω. Το βασανιστικό ερώτημα είναι: Θα μιλήσει σωστά ή θα κάνει
λάθος με ολέθριες συνέπειες για όλους μας; Όπως έχουν διαμορφωθεί τα
πράγματα και τα δύο ( σωστό ή λάθος) είναι το ίδιο πιθανά. Ο λαός
διαθέτει σοφία έστω και βαθιά στο ασυνείδητό του, διακατέχεται όμως από
τόσα και τέτοιας έντασης αρνητικά συναισθήματα ( θυμό, φόβο, οργή,
ανασφάλεια κ.α.) που θολώνουν την κρίση του και πνίγουν την «φωνή» της
αλήθειας μας και δεν μπορούμε να την ακούσουμε. Μη ακούγοντας την
μεγαλώνει το ενδεχόμενο του λάθους
Εκτός αυτού, οι ψηφοφόροι δεν
είναι σφαιρικά και πλήρως ενημερωμένοι. Συμβαίνουν τόσα πολλά σοβαρά και
δυσάρεστα στη ζωή τους, και τόσο γρήγορα ώστε αδυνατούν να τα
παρακολουθήσουν και να τα αξιολογήσουν ανάλογα. Περικοπές μισθών και
συντάξεων, φόροι και άλλοι φόροι, για χθες, για προχθές, για πέρσι,
εφαρμοστικοί νόμοι, μνημόνια με συνεχείς επικαιροποιήσεις, ανεργία
κ.λ.π. Κι όλα αυτά απανωτά και χωρίς τελειωμό. Που να βρει κανείς την
ψυχραιμία να δει την πραγματικότητα όπως είναι, να αποφασίσει και να
ψηφίσει με σύνεση και ορθοφροσύνη;
Πέρα από τα προαναφερθέντα ο
ψηφοφόρος έχει απέναντι του ένα σάπιο πολιτικό σύστημα. Και είναι μεν
σωστό αυτό που είπε κάποτε ο Καποδίστριας, όταν τον κατηγόρησαν για την
ανεπάρκεια των στελεχών της κυβέρνησής του, ότι «αυτό τον πηλό έχουμε
τέτοια τσουκάλια κάνουμε», όμως οι κρίσιμες περιστάσεις που ζούμε
απαιτούν τσουκάλια πρώτης διαλογής. Προπαντός καινούργια και καθαρά.
Είμαστε
τέλος κι εμείς οι ίδιοι οι ψηφοφόροι με τις αρετές , τα προτερήματα και
τα ελαττώματα της φυλής μας, του γένους μας. Και τα τελευταία είναι
πολλά. Και δύσκολο να τα ξεπεράσουμε. Η ιστορία μας διδάσκει ότι κάναμε
την υπέρβαση μας μόνο όταν η πατρίδα μας κινδύνευε να χαθεί. Αυτός ο
κίνδυνος είναι ορατός και τώρα. Γι αυτούς βέβαια που έχουν «γερά» μάτια.
Που μπορούν να βλέπουν μακριά και καθαρά. Δυστυχώς όμως τα όσα μας
ταλαιπωρούν σήμερα τους Έλληνες θόλωσαν τα μάτια μας. Και είναι αμφίβολο
αν είμαστε σε θέση να δούμε καθαρά…
Τον Ιούλιο του 1945, μια
επίσης εξαιρετικά δύσκολο για τον τόπο μας και τους Έλληνες εποχή, ο
αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής διατύπωσε κάποιες σκέψεις του που
νομίζεις πως λέχθηκαν για σήμερα, για τώρα. Και που αν δεν ήξερες ποιος
και πότε τα είπε θα νόμιζες ότι ξαφνικά βρέθηκε ένας νέος πολιτικός που
δεν φοβάται να πει την αλήθεια. Και θα έψαχνες να τον βρεις. Είπε
λοιπόν, μεταξύ άλλων, ο Κ. Καραμανλής: «Ο τόπος μας πάσχει από
αθεράπευτη πολιτική ανεπάρκεια. Τα προβλήματα είναι απλά, αλλά, τα
καθιστούμε πολύπλοκα από ηλιθιότητα και κακή πίστη. Και είναι τόσο
αληθινό αυτό, που φτάνει κανείς να πει ότι, αφού δεν μπορούμε να κάνουμε
καλύτερη πολιτική, ο μόνος τρόπος για να σωθεί η χώρα είναι να μην
κάνουμε καμία πολιτική».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου